اینجا تهران

اینجا تهران است. شهر تلویزیون‌های مدرن. شهر گیرنده‌های امواج مهاجم

همه چیز عادی است. قطارهای مترو بی وقفه مردم را جابه جا می کنند. ساختمانها یکی پس از دیگری راه آسمان را در پیش می گیرند و هر روز مزونی تازه از دل مدرنیته سر بیرون می آورد.

نمی دانم رهگذران خیابانهای زیبا و آرام این کلانشهر پر ماجرا روزهای گذشته را به یاد دارند یا خیر. آن روزهایی که هیچ چیز عادی نبود. قطارها در بدرقه احساس مادرانی شیردل به سوی اندیمشک و اهواز حرکت می کردند و آسمان در نزدیکی زمین بیتوته کرده بود. گویی این شهر بزرگ آن روزها را به یاد ندارد. روزهایی که رنگ خاکی لباس رزمندگان، آبروی این شهر بود

یادش به خیر! آن روزها در شهرمان فرهنگسرا نداشتیم اما کسی دلش به فرهنگ های وارداتی خوش نبود. آن روزها در شهرمان پارک "آب و آتش "نداشتیم اما سرداران! خود را به آب و آتش می زدند تا حرف امام روی زمین نماند.

یادش بخیر! آن روزها تلویزیون های سیاه و سفید ما "ای لشگر صاحب زمان" پخش می کرد و روی دفترهای مشق مان نوشته بود تعلیم و تعلم عبادت است. در خیابان جمهوری خبری ار تابلوهای عریض تبلیغاتی نبود و مسیر انقلاب تا امام حسین ^{علیه السلام} همیشه باز بود.

اینجا تهران است. شهر تلویزیون های مدرن. شهر گیرنده های امواج مهاجم. این روزها در خیابان جمهوری همه به دنبال عرضه خود هستند و کسی پسوند اسلامی آن را به یاد ندارد. اینجا تهران است. شهر برج های بلند و خیابان های زیبا

این روزها در تهران "برج میلاد" ساخته اند تا اقشار آسیب پذیر! یادشان باشد سر برج باید کلی قسط بپردازند. سرداران دیروز، سردمداران امروز بالندگی شهر هستند با این تفاوت که لباسهای خاکی شان را سالهاست که شسته اند.

راستی چند صباحی است در شهر "باغ موزه دفاع مقدس" هم داریم. محلی برای انتقال فرهنگ دفاع به نسلهای آینده. هر چند در آن خبری از بسیجیان نیست اما همه بسیج شده اند تا در کارنامه خود سهمی از این باغ و بستان داشته باشند.

 

یادش به خیر! نوروز امسال چند روزی میهمان بغضهای شلمچه بودیم. آنجا خبری از روسری های عقب رفته نبود. در آنجا خاله ها و عموها برای تربیت کودکان حرکات موزون اجرا نمی کردند. خاک رنگی از عشق داشت و آفتاب با همه مهربان بود.

کاشکی در شلمچه می ماندم، بغض من وا نمی شود در شهر
زان همه شور و حال و سرمستی، هیچ پیدا نمی شود در شهر

به ادامه ی مطلب مراجعه شود